Tijdstekort, niet tevreden zijn met m'n blogs en een hele hoop leuke dingen gedaan. Vanaf nu, promise, zal ik regelmatiger updaten. Maar Romina, hoe is het nu met je dan?
Het gaat goed. Nog steeds ben ik heel erg zoekende naar een eetritme en ook naar dingen waar ik wel of niet tegen kan. Inmiddels weet ik dat ik niet tegen brood kan, gewone sneetjes brood of bolletjes vallen niet goed. Harde broodjes en crackers vallen prima. Rijstepap kan ik ook niet meer tegen. Daar baal ik wel van. Ik kan nu ook veel beter overgeven dan voorheen. Dat is soms wel handig, maar ik vind het eerder lastig. Alles komt er dan ook echt uit.
Psychisch doet de operatie ook veel met je, ik merk dat het moeilijk is om aan mijn 6 eetmomenten te komen. Daarnaast vind ik het in mijn hoofd ook lastig dat ik afgevallen ben. In m'n hoofd ben ik nog de meid die ik was. Nu ben ik ruim 22 kilo afgevallen, slanker en veel meer vrouw. En shit he, wat is dat lastig.
Waar ik me eerder kon verschuilen achter m'n eten, kan dat nu niet meer. Waar ik vroeger altijd hard riep dat de kleding voor grote maten niet leuk was, hoeft dat nu niet meer. Ik zit immers in een maatje 46, dus de reguliere winkels hebben mijn maat ook. Zelfs een maatje L pas ik nu.
Waar ik me eerder schaamde in attractieparken, hoeft dat nu niet meer. Ik pas immers weer in de attracties.
Waar ik eerder geen conditie had, kan ik nu weer stukjes rennen en huppelen.
Maar toch, soms ben ik nog steeds dat meisje van 20 kilo geleden. Het lichaam gaat sneller dan m'n hoofd en dat is soms heel erg kut. We zijn er nog niet. Het duurt nog even en langzaam komt het goed.
Nu weer eens mijn kledingkast uitzoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten