Afgelopen week heb ik klap na klap gehad. 2 overlijdens in de omgeving hebben ervoor gezorgd dat ik helemaal uit het veld geslagen ben.
Zoals de meeste van jullie wel weten, is 11 maart vorig jaar m'n mama overleden. Deze sterfgevallen brengen me weer terug naar de bewuste dag, naar de bewuste week.
Wanhoop, doorzettingsvermogen, sterk moeten zijn, verdriet, woede. Alles komt weer naar boven en ik ben er alles behalve blij mee. Het zorgt bij mij namelijk ook voor een gevalletje ik-krijg-niks-meer-uit-handen-terwijl-ik-zoveel-moet-doen.
Momenteel schommel ik tussen wanhoop, woede en verdriet in. Huilbuien, een vriend die het moet bekopen met m'n buien van woede en wisselvalligheid, vader en broer die hetzelfde meemaken als vriendlief (en hoogstwaarschijnlijk ook mijn pijn).
Het sterk zijn lukt me nu gewoonweg niet. Hoe graag ik het ook zou willen.
Mocht iemand het ultieme geheim weten om nu dingen te doen? Laat het me dan alsjeblieft weten. Dan ben ik je eeuwig dankbaar!
lieve lieve schat....het is allemaal niet niks...en je bent al die tijd sterk geweest...jij moest de grote zus zijn...jij moest er zijn voor papa...maar je liep jezelf voorbij...jij hebt je verdriet verdrongen, omdat je geen tijd had om verdriet te hebben, en nu wordt het allemaal duidelijk wat en wie je zo mist.....Mocht het echt niet meer lukken....het is niet stom om hulp te zoeken...die mensen zijn er niet voor niks....weet dat we altijd zijn voor je...xxxxx dikke knuffel vanuit Breda
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je lieve reactie! Vind het heel fijn. Het is niet stom inderdaad, maar wel moeilijk.. Wil het nog steeds heel graag alleen doen :-(
BeantwoordenVerwijderenLaat het toe, doe je niet anders voor dan je bent en wees jezelf! Het mag er zijn wat een ander er ook van vind. Dan komt de kracht weer vanzelf. X
BeantwoordenVerwijderen