Als jullie dit lezen is het maandag en is, hopelijk, mijn dag wat beter.
Vandaag had ik een emotionele dag. Ik was compleet uit m'n doen.
Afwezig, zo zou ik het eerder noemen. Afspraken vergeten, dubbel gemaakt, niet meer weten wat er überhaupt gezegd was.
Zo ook in de auto naar m'n tante. Ik was meer bezig met andere dingen en had de radio aan staan. En toen, plots, uit het niets een nummer wat wél binnenkomt. Waar ik een stukje tekst binnen voel sijpelen, bewust. Don't you worry, child. Daar zat ik dan, voor de zoveelste keer vandaag, in de auto met tranen.
Piekerde ik echt zo veel? Maakte ik me echt te druk? Blijkbaar wel, tijd om daar iets aan te doen.
Piekerde ik echt zo veel? Maakte ik me echt te druk? Blijkbaar wel, tijd om daar iets aan te doen.
Ondanks dat iedereen weet dat het een baaldag was en zo ook ik, kwam dat besef pas op de terugweg. Ook weer bij een nummer. Dit keer bij het toepasselijke Bad Day.
Weer het besef, deze dagen horen erbij. Ze overvallen me soms, vroeg of laat zal ik er mee leren leven.
Het zonder mama toch mooie herinneringen beleven en daar dan m'n gevoelens over wegstoppen. Het komt weer even kei, keihard binnen.
Het is weer opkrabbelen en doorgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten