Serious Saturday #1 Zeer persoonlijk!

Iedere week zul je hier een 'serieus' onderwerp vinden. Serieus als in een lichamelijke ziekte, psychische ziekte of nieuwsberichten wat me aangrijpt. Mochten jullie suggesties hebben zijn deze natuurlijk altijd welkom! 

De eerste Serious Saturday gaat over een psychische ziekte of aandoening. Net hoe je het wil noemen. Eentje waar ikzelf mee kamp. Deze blogpost is zeer persoonlijk en het heeft me dan ook heel wat gekost voor ik besloot hierover te schrijven.
Na het overlijden van m'n lieve moeder in 2013 heb ik besloten naar een psycholoog te gaan. Ik kampte al langer met wat psychische klachten en ik wist wat 'n rouwproces met mij kon doen. Ik wilde er professionele hulp bij, zodat ik niet langer mezelf kon verbergen.
Al tijdens het eerste gesprek met haar werd duidelijk dat ik vaker dan normaal last had van depressieve gevoelens en klachten. Dit zijn we een beetje gaan uitdiepen en uiteindelijk kwam toch echt naar voren dat het geen depressie was zoals wij hem vaak kennen.
Nee, het is een dysthyme stoornis. Hierbij heb je langer dan 2 jaar depressieve klachten met alle mogelijke gevolgen van dien.
Wij zijn een traject in gegaan van psychotherapie ofwel gesprekstherapie. Medicatie leek en lijkt me overbodig, juist omdat ik zulke slechte verhalen heb gehoord over anti-depressiva. Daarnaast lijkt de verslavingsgevoeligheid van deze medicatie mij dus totaal niks.
Het nadeel is wel, en dat hebben ze me heel duidelijk gemaakt, dat het traject dan langer kan gaan duren.
Prima, ik wil hier zonder medicatie uitkomen.

Het heeft echt wel gevolgen voor m'n dagelijkse leven. Sociale bedoelingen ga ik het liefst uit de weg, maar toch ook weer niet. Na afloop voel ik me vaak extra vermoeid en dat is toch een reden om het niet te vaak te doen. Maar de keerzijde is dan ook weer, ben ik te lang alleen, dan ga ik ook negatief denken en kan ik vaak mijn ei niet kwijt. Het is een heel dubbel gevoel en ook een strubbeling, want wanneer doe je het wel of juist niet?

Het geeft ook problemen in school, werk en bijvoorbeeld deze blog. Door mijn negatieve zelfbeeld heb ik vaak het idee dat ik het niet kan, aan sommige dingen begin ik niet eens en andere dingen maak ik dan weer niet af of juist met een slechte kwaliteit. Ik kan ook prima nérgens zin in hebben en het dan ook gewoonweg niet doen of wel doen, maar me later zo slecht erover voelen dat ik er echt niet beter van wordt. 

(tumblr) 

Het hele leven, iedere dag opnieuw, is een strubbeling met alles wat door m'n hoofd spookt, m'n verleden, de toekomst, het piekeren en de extreme vermoeidheid die erbij komt kijken. Ik ben prikkelbaarder, gevoeliger en veel lastiger te peilen voor de meeste mensen. Iedere ochtend opnieuw is daar het masker én ieder moment van de dag kan dat afvallen.
Nu heb ik gelukkig hele begripvolle en lieve vriendinnen en probeer ik het leven weer positief in te zien. Ook door middel van 'eigen' therapie, het loslaten van bepaalde dingen en zelfs weer wat stukjes oude Mij te laten zien gaat het best goed. 

Mocht je meer willen weten over de dysthyme stoornis in het algemeen check dan:
Dysthyme stoornis!


Deze blogpost is wel enorm persoonlijk geworden en heeft zich minder gericht op de wetenschappelijke kant van deze stoornis, dat was eigenlijk niet mijn bedoeling. Ik wil eerlijk zijn over wat het met mij doet en daarom heb ik besloten dit zo te laten. Mocht er behoefte zijn aan toch een wetenschappelijker artikel, laat dat dan weten via de mail, Facebook of via een reactie onder deze post!